Edukator i prezenter kulturne baštine Skupštine Srbije Vesna Dujmović – Rosić u razgovoru za Anadolu Agency (AA) ističe da je Dom današnje Narodne skupštine Republike Srbije jedan od najznačajnijih ali svakako i najzanimljivijih zdanja u glavnom gradu Srbije.
Osim što ima bogatu historijsku prošlost ovo zdanje je od 1984. godine i spomenik kulture i vodi se kao kulturno dobro.
Parlament Srbije je jednodoman i sve sjednice se održavaju u velikoj sali, dok se u maloj održavaju razni vidovi skupova ili sjednice odbora. Mala sala se razlikuje po tome što je bogatije dekorisana i ima jednu od najvećih slika rađenih na svježem malteru.
Fresku “Veliku alegoriju rada” u maloj sali, po dimenzijama najmonumentalniju, naslikao je Mate Menegelo Rodić 1937. godine, čuven po ukrašavanju splitskih hramova i enterijera javnih zgrada.
“Na toj slici je predstavljeno sve ono što je sadržano u Kraljevini Jugoslaviji, od industrije, privrede, pomorstva, vinogradarstva, stočarstva, čak i simbola tri konfesije koje su bile u Kraljevini Jugoslaviji”, pojasnila je Dujmović-Rosić.
Na slici, čije detalje i sve na šta oni asociraju lako primjeti svako ko se nađe u nekadašnjoj sali Vijeća republika: na desnoj gornjoj strani nalazi džamija, u sredini je franjevački katolički manastir, a lijevo je pravoslavna crkva.
Na dvanaest pandantifa, iznad jonskih stubova, iste prostorije, Kristijan Kreković je izveo šest ženskih i isto toliko muških portreta u nošnjama naroda tadašnje Jugoslavije, a ti narodi su Ustavom iz 1964. godine dobili republike. Tu se nalaze parovi iz Crne Gore, Bosne i Hercegovine, Srbije, Hrvatske, Slovenije i Makedonije. Za šest republika je bilo podjeljeno šest odjeljaka u sali, koliko i danas ima. Namjerno ili ne, skupovi i konferencije zemalja regiona se i dalje održavaju u ovoj sali.
Među naslikanim likovima koji se mogu prepoznati su Husein-kapetan Gradašćević, poznatiji kao “Zmaj od Bosne”, i narodni vojskovođa i književnik iz Crne Gore Marko Miljanov.
Prvi je utisak da uprkos svim političkim promjena Savezna supština i dalje odslikava historijski, duhovni i materijalni razvoj država kojim je služila i služi.
Zgrada Doma Narodne skupštine Srbije podignuta je na mjestu gdje je sve do 1869. godine bila Batal (urušena) džamija, ranije poznatija kao Ejenehan-begova džamija, izgrađena 1585. godine.
Do Carigradskog druma (nekada bulevar Revolucije, danas Aleksandra Karađorđevića), je bila najveleljpnija džamija, o kojoj je među Srbima najviše pisano i raspravljano. Zbog svog arhitektonskog i monumentalnom izgleda, kao i mjesta na kojem se nalazila, nakon odlaska Osmanlija iz Beograda sve do šezdesetih godina 19. stoljeća je bila najinteresantnija građevina.
U blizini tog mjesta je 30. novembra 1830. godine održana Velika Narodna skupština, na kojoj je pročitan hatišerif turskog sultana o pravima Srba i knjazu Milošu Obrenoviću potvrđeno pravo nasljednog kneza.
Iz tih razloga je, prema riječima Vesne Dujmović-Rosić, postojala ideja da se baš na tom mjestu sagradi parlament Srbije. Početkom 20. vijeka je prvi projekat uradio beogradski arhitekta Konstantin Jovanović, međutim zbog promjena na prijestolju 1903. godine i ubistva kralja Aleksandra Obrenovića došlo je promjene ideje. Arhitektonski projekat je ponovljen te je na tom konkursu pobjedio beogardski arhitekta Jovan Jelkić, a kamen temeljac je 1907. godine postavio kralj Petar I Karađorđević. Skoro tri decenije, do 1936. godine je trajala izgradnja parlamenta. Usljed tih trideset godina radova, ratova i promjena na kraljevskom prijestolju izgradnja je prekidana.
“Kralj Aleksandar Karađorđević je iz ličnih razloga zaustavio izgradnju jer su kolale priče Beogradom da se zdanje neće završiti bez njegove pogibije, ali je tako i bilo 29. oktobra 1934. godine tokom zvanične posjete Marseju na njega je izvršen atentat, a dvije godine kasnije zgrada Skupštine je završena“, rekla je Dujmović-Rosić koja obavlja i funkciju kustosa i vodiča.
Za vrijeme izgradnje parlamenta promijenile su se tri države, izgradnja je započela da bude parlament države Srbije, gradio se kroz državu koja se zvala Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, a završen je kao parlament Kraljevine Jugoslavije.
“Ovo je riznica umetničkih dela u skupštini, od slikarstva, preko skulptura do arhitektonskih idejnih rešenja, pored ruskog arhitekte Nikolaja Krasnova, koji je radio sve detalje u stilu visoke renesanse koja sa svojim oblicima podsjeća na antiku, Krasnov je sve što može da se vidi projektovao uz pomoć četkice i vodenih boja“, odgovara na pitanje Dujmović-Rosić upitana za umjetnička djela koja se nalaze u Skupštini.
Sava Šumanović, Uroš Predić, Stojan Aralica, Milomir Milunović, Peđa Milosavljević, Lubarda, Konjević, su samo neka od zvučnih slikarskih imena čija platna krase zidove parlamenta.
Prilikom gradnje razmišljalo se da podjednako budu zastupljeni iz srpskog, hrvatskog i slovenačkog naroda, tako da riznica umjetničkih djela, od slikarstva, skulptura do arhitektonskih rješenja.
Od skulptora tu su Toma Rosandić koji je radio “Konje vrane“ ispred skupštine, Franu Kršinića koji je radio dvije bronzane figure, simbola pravde i prosvjete.
Skupština Srbije sem umjetničkih djela posjeduje i riznicu protokolarnih poklona, koji, kako je ocjenila Dujmović-Rosić, mogu da se svrstaju u umjetnička djela specifične vrste.
Skupštinska zgrada, prema arhtektonskom opisu je monumentalna akademski koncipirana građevina. Ima centralni dio, kojim “dominira portik nadvišen kupolom i bočna krila koja se završavaju rizalitima sa trougaonim timpanonima”. Suteren je rustično obrađen u ripanjskom zelenom kamenu, a visoko prizemlje i sprat se završavaju krovnim vijencem nad kojim se nalazi balustrada. Sve fasade su obložene vještačkim kamenom.
Građevina ima centralni hol koji je obrađen jednostavno i dostojanstveno, umnožavanjem elemenata portal sa jonskim stubovima. Krov je u obliku staklene prizme.
Velika sala nema umjetnina, ali ima prizemlje i galeriju. Zidovi sale su djelimično pokriveni drvenom oplatom, a djelimično mermerom. Sačuvane su originalne poslaničke klupe i stolovi izgrađeni od najboljih materijala. Sala je osvetljena prirodnim svjetlom koje dolazi kroz staklenu polukružnu tavanicu.
Skulpture svojim simboličnim karakterom koje su rasporežene na svim vidljivim mjestima upućuju na funkciju same institucije i značaj onoga što oličava. U vestibilu, odmah na glavnom ulazu, postavljene su četiri monumentalne figure isklesane u mermeru, predstavljaju ličnosti koje simbolizuju istorijski razvoj sva tri konstitutivna naroda i rodonačelnika kraljevske dinastije. To su srpski “car Dušan” i “Karađorđe”, hrvatski “kralj Tomislav” i slovenački, “knez Kocelj”. U vestiblu, sa desne strane je i tabla koja svjedoči o prvoj konferenciji nesvrstanih “Beogradska konferencija” održanoj 1961. godine. Iznad i dalje stoji reljefni grb SFR Jugoslavije.
Ženske skulpture u centralnom holu označavaju privredne djelatnosti. U podrumu zgrade, ispod poredanih grbova SFRJ i republika danas se čuvaju i biste predsjednika Josipa Broza Tita, djela A. Augustinčića i B. Kalina, kao i predsjednika Savezne skupštine Moše Pijade, dr. Ivana Ribara, Milentija Popovića i Edvarda Kardelja.
Skupština ima i svoju bibloteku sa riznicom od preko 60 hiljada knjiga.
Savezna skupština je bez obzira na ratove i promjene režima i država svo vrijeme zadražala svoju funkcionalnu namjenu. Iako je gradnja započeta da to bude parlament Srbije prvo zasjedanje u novom zdanju održano je 20. oktobra 1936. godine, ali tada je to već bila Narodna Skupština Kraljevine Jugoslavije. Nacisti su po okupaciji Beograda u Drugom svetskom ratu odmah zaposeli skupštinu, a u tom zdanju je bila smještena okupaciona civilna uprava za Srbiju.
U historijatu tog objekta je da je po oslobađanju Beograda 1945. održano Treće zasjedanje AVNOJ-a, nakon čega je formirana Privremena narodna skupština Demokratske Federativne Jugoslavije. Ona je prerasla u Ustavotvornu skupštinu, koja je 29. novembra iste godine proglasila Federativnu Narodnu Republiku Jugoslaviju. Narodna skupština FNRJ je januara 1946. godine usvojila Ustav FNRJ.
Usvajanjem Ustava 1963. godine u ovom zdanju proglašena je Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija, savezna država i socijalistička demokratska zajednica.
Poznati Ustav 1974. godine kojim je Jugoslavija definisana kao savezna republika ravnopravnih naroda i narodnosti, slobodno ujedinjenih na principu bratstva i jedinstva, sa pravom naroda na samoopredjeljenje do otcepljenja je usvojen u toj zgradi
Skupština SFRJ je bila definisana kao organ društvenog samoupravljanja i najviši organ vlasti u okviru prava i dužnosti federacije i imala je dva vijeća – Savezno vijeće i Vijeće republika i pokrajina.
Nakon raspada SFR Jugoslavije, Republika Srbija i Republika Crna Gora odlučuju da formiraju zajedničku državu i Savezno veće Skupštine SFRJ (u kojem su učestvovali delegati iz Srbije i Crne Gore), u zdanju Doma, 27. aprila 1992. godine proglašen je Ustav Savezne Republike Jugoslavije (SRJ).
Saveznu skupštinu su i tada sačinjavali dva doma – Vijeće građana i Vijeće republika. Odnosi između dve republike preuređeni su Beogradskim sporazumom 2002. godine, te Savezna skupština 4. februara 2003. proglašava Ustavnu povelju kojom se SR Jugoslavija transformisala u Državnu zajednicu Srbija i Crna Gora (SCG).
U Domu se nalazilo sjedište jednodome Skupštine Srbije i Crne Gore. Državna zajednica je prestala da postoji poslije osamostaljenja Crne Gore 2006. godine. Srbija ponovo postaje samostalna država 5. juna 2006. godine.
Jedan vijek od početka izgradnje, skupštinsko zdanje na današnjem se Trgu Nikole Pašića vratilo svojoj prvobitnoj namjeni i postalo je Dom Narodne skupštine Republike Srbije.
PRENESENO SA telegraf.rs
OVO NISTE ZNALI: Na mestu Narodne skupštine nekad je bila džamija! Ovo je priča o njoj
Možete li da zamislite da se šetate Beogradom, Trgom Nikole Pašića, i dok se spuštate ka Tašmajdanu, umesto da prođete pored Narodne Skupštine, vi prođete pored isto tako impozantne građevine, ali - džamije?!
Da je sada 1836. godina stajali biste pred njom zajedno sa Milošem Obrenovićem!
Za vreme Osmanskog carstva se na mestu današnje Narodne skupštine u Beogradu nalazila Batal-džamija (do 1789. godine poznata kao Ejnehan-begova džamija). Bila je najlepša i najveća džamija tog perioda u Beogradu i mesto u čijoj su neposrednoj blizini sahranjivani viđeniji Turci. Konačnu odluku o njenom sravnavanju sa temeljem doneo knez Miloš Obrenović!
Od 11 džamija iz ovog perioda ova je bila glavna turska bogomolja. Turci su tu u početku s leve strane držali šupe u kojima su klali ovnove, drali kožu i topili
loj. Šupe su nazivane salana, na turskom jeziku salhana, što odgovara klanici.
Ceo taj kraj bio je daleka beogradska periferija i nije neobično što je džamija zjapila zapuštena. U napadu Austrijanaca na Beograd 1717, koje je predvodio Eugen
Savojski, Ejnehan-begova džamija se nalazila na samom frontu. Smatra se da je tada prvi put oštećena.
U brojnim prevratima, rušena je i obnavljana u više navrata, da bi tek 1766. godine bila popravljena. U sledećim borbama za Beograd, 1789. džamija je bila ozbiljno oštećena. Tada se prvi put spominje pod imenom Batal-džamija jer na Turskom “batal” znači napuštena.
U borbama za oslobođenje Beograda u Prvom srpskom ustanku 1806. godine, Turci su sa Batal-džamije pružali otpor ustanicima koji su se ušančili na Tašmajdanu. Dok za vreme Drugog srpskog ustanka, Srbi su u džamiji držali svoje isturene straže prema Beogradu i s njenih ruševina kontrolisali dunavsku stražu Beograda i Vidin kapiju. I u prvom i u drugom ustanku su je rušili, da bi tu posle okončanja ustanka nastala marvena ili stočna pijaca.
S obzirom da je džamija bila izuzetno lepe arhitekture i da se u odnosu na druge džamije u gradu isticala po svojoj velelepnosti građe, Turci su želli da je obnove i vrate joj provitni sjaj. Popravili su je uloživši više od 7.000 groša. Opsedajući Beograd 1806. godine, Karađorđevi ustanici pogodili su je trešnjevim topom. To je bio kraj Batal-džamije.
/Arhivska fotografija strane časopisa iz 1876 . godine – Zeleni venac, Batal džamija, Konak i Kalemgdan/
Beogradski vezir, Jusuf-paša, je nameravao da popravi Batal-džamiju. Na njegov predlog Porta mu je poslala 50.000 groša, dva zlatna polumeseca alema i ferman kojim mu se naređuje ”da popravi beogradske džamije koje su za popravku, a naročito Batal-džamiju na Vračaru”.
Jusuf-paša je obavestio kneza Miloša, 20. juna 1836. godine, da je dobio ferman za popravku Batal-džamije i tom prilikom mu je, između ostalog, saopštio: ”…inženjer Ethem-bej, je video kako stoka ulazi u ovu džamiju, zbog čega su joj zazidana vrata…”
Uzalud je Jusuf-paša objašnjavao knez Milošu kako ”…naš Car… ima veliku želju za popravljanjem zadužbina” i isticao da bi “popravku trebalo izvršiti kako bi nizami, koji će vežbati na Vračaru, mogli kad dođe vreme i namaz da klanjaju u džamiji”.
Knez Miloš nije dozvolio popravku navodeći da je Vračar u srpskim rukama i da je u blizini palilulske crkve, iako je baš on, knez Miloš 1818. godine popravio džamiju u Jagodini i iznova joj izgradio kameni minaret.
Ni posle dužih pregovora i urgencija iz Carigrada džamija nije popravljena. Knez Miloš je mislio da se popravkom Batal-džamije teži proširenju turske vlasti izvan granica beogradske varoši, a imao je hatišerif po kome je sva zemlja van varoši bila u nadležnosti Srba.
Štaviše, Miloš je naredio ”da se oko Batal-džamije više pandura nađu i još noću poore prostor oko nje”. Jusuf-paša je novcem namenjenim za popravku Batal-džamije popravio neku drugu džamiju.
Poznati arheolog, pisac i putopisac F. Kanic boravio je u više navrata u Beogradu, i pored ostalog napisao: ”Usred hrišćanskog Beograda stajala je do 1878. godine Batal-džamija kao neosporno najlepša turska građevina u Srpskom vilajetu, usamljena i veličanstvena, kao da žali za sjajnim danima Polumeseca kojeg se još sjećala. Kad je Karađorđe osvojio Beograd, šerefe i vrh minareta su se sručili sa svoje gorde visine, a centralni deo je, prkoseći zubu vremena, ostao postojan, izuzev nasilno razvaljenog glavnog portala.“
Tadašnji upravnik Biblioteke Janko Šafarik je imao ideju da se Batal-džamija pretvori u Srpski narodni muzej. Knez Mihailo je govorio da bi je valjalo popraviti i u njoj smestiti Državnu arhivu. Međutim, ubrzo nakon odlaska Turaka Osmanlija (1867. godine), stara Batal-džamija je 1869. (ili 1878) godine, po naređenju namesnika Blaznavca, sravnjena sa zemljom, a “misiju” rušenja obavili su Cincari za 230 dukata.
Malo je poznato da se stara zgrada Narodne skupštine nalazila na mestu današnjeg bioskopa „Odeon“ (na uglu ulica Kraljice Natalije i Kneza Miloša), i da je bila vrlo skromna građevina, primer balkanske profane arhitekture. Izgled zgrade je postao nedostojan parlamenta države, pogotovo promenom uređenja Srbije u kraljevinu, u borbi za državnu samostalnost. Nova lokacija je nađena na prostoru „marvene pijace kod Batal džamije“.
S obzirom na istorijsku konotaciju građevine, odluka da Skupština bude tu je izazivala velike polemike u javnosti. Na to je dodatno uticala blizina mesta na kojem je 1830. godine održana Velika narodna skupština Srbije, kada je pročitan Hatišerif turskog sultana o pravima srpskog naroda i nasleđivanju kneževskog prestola.
Prvi projekat Skuptšine izradio Konstantin Jovanović 1891. godine. Zvaničan početak gradnje palate označen je polaganjem kamena temeljca 27. avgusta 1907. godine, u prisustvu kralja Petra Prvog Karađorđevića i prestolonaslednika Đorđa, narodnih poslanika i diplomatskog kora.
Prema Putopisu Evlije Čelebije :
– u Valjevu je nekada bilo 10 džamija i jedan hamam.
– u Smederevu – 24 džamije, dvije medrese, tekija i hamam, a u kućama kupatila.
– u Sremskoj Mitrovici bilo je 12 džamija, 6 mesdžida te 5 medresa.
– u Čačku je bilo 7 džamija, 3 medrese, 10 tekija, dva javna hamama i jedan karavan-saraj.
– u Beogradu, Čelebija bilježi 270 džamija, 12 mesdžida, 7 hamama, 3 turbeta, 160 saraja, 6 karavan-saraja, 21 han i jedan imaretski han.
– u Kruševcu je bilo 9 džamija.
– u Zemunu jedna džamija i 6 mesdžida.
– u Požegi (Užičkoj) – 10 džamija.
– u Cerniku (Gradiška) – 21 džamija sa mihrabom, jedna tekija i jedan hamam.
– u Vukovaru – 5 bogomolja i prijatna džamija.
– u Osijeku – 66 džamija, 14 mahalskih mesdžida, 4 tekije, divan hamam, jedan karavan-saraj.
– u Herceg-Novom je bilo 46 džamija, 44 mesdžida i dvije medrese.
– u Somboru – 14 muslimanskih bogomolja, od kojih se ističe Pašina džamija.
– u Bečeju je bila džamija, jedna medresa, tri osnovne škole, jedna tekija i jedan hamam.
– u Vršcu su bile 3 džamije, jedna medresa, jedna tekija, dvije osnovne škole, jedan hamam i dva hana.
Kommentar schreiben